Örneğin, Ordu’nun bir sorunu var …
Öyle halledilemeyecek büyüklükte bir sorun da değil baktığınızda.
İki dakikalık bir mesele…
Sadece iki kurumun birbirleriyle ilişki kurması sorunu hallediyor.
İşte buradaki sıkıntı, çözülecek olan sorundan daha büyük bir sorunun olduğunu çıkartıyor ortaya.
Şöyle ki:
İki kurum da, iki kurumun başında bulunanlar da buna asla yanaşmıyor.
“Ben onun ayağına gitmem” diyor biri…
Diğeri ise…
“Onun ayağına gitmektense sorun olduğu gibi kalsın” diyebiliyor…
Nitekim öyle de oluyor…
Birbirini aramayan, birbirinin ayağına gitmeyen kurumlar ve o kurumların başında bulunanlar yüzünden, iki dakikada çözülecek olan şehrin sorunu, yıllarca çözülemiyor…
Daha önce de çeşitli vesilelerle yazdığımız oldu bu hikayeyi…
Nasreddin Hoca’ya bir dönem “Evliya” demeye başlamışlar…
Hoca da bakmış herkes kendisini evliye yerine koyuyor, havaya girmiş…
Bir gün biri çıkıp “Madem evliyasın kanıtla” deyivermiş…
“Ne yapayım?” diye soran Nasreddin Hoca’ya “Şu karşıda duran ağacı yanına çağır. Gelirse evliya olduğuna inanacağım” deyince “Tamam” demiş hoca…
Bir çağırmış, iki çağırmış ağaç yerinden kıpırdamıyor…
“Aman be” demiş… “Evliyada kibir olmaz. O Ağaç gelmiyorsa, ben onun yanına giderim!”
Sonuç olarak…
Bizim bu şehirde evliya gibi ego ve kibirden uzak kurum ve kurum yöneticilerine ihtiyacımız var…