Üstad demiş ya, gülüyoruz ağlanacak halimize!

Kime bir dokunmaya kalksan, bin ah işitiyorsun…

İşçi emeklileri “Geçinemiyoruz arkadaş!” diyerek insanca yaşayacak bir maaş bekliyor.
İşçiler “Ay sonunu getiremiyoruz” diyerek Asgari ücretin insanca yaşayabilecek bir seviyeye getirilmesini bekliyor.
İşsizler, iş imkanı yaratılmasını bekliyor.
HBYS personeli “Hala taşeron olarak çalışıyoruz. 4-B kadrosuna alınmıyoruz” diyerek kadro bekliyor.
EYT’liler  “bizim haklarımız gasp ediliyor. Niçin haklarımızı vermiyorlar!” diyerek emekli edilmeyi bekliyor.

Esnaflar “Kredilerin geri ödemeleri niçin ertelenmiyor?” diyerek erteleme bekliyor.

Belediye işçileri “Bize niçin kadro verilmiyor?” diyor.
Mahkum yakınları “Af yasası niçin çıkmıyor?” diyor.
Memurlar “Söz verilen 3600 ek göstergeden niçin haber yok?” diyor.
Engelli vatandaşlar ve yakınları “Kamuya alımlarda yüzde 3 olan oran niçin yükseltilmiyor. Biz insan değil miyiz?” diyor.
Piktes öğretmenleri “Bize niçin yıllardır kadro verilmedi?” diyor.
Çiftçiler “borçlarımızı niçin ötelemiyorlar. Silmiyorlar?” diyor.
Üniversite öğrencileri  “KYK için Af niçin gelmiyor?” diyor.
İşçi makinistler “bizi niye memur yapmıyorlar?” diyor.
Sanayici  “Salgın bir yana bir de vergi müfettişleriyle uğraşıyoruz” diyor.
Tüccar  “İş yerlerimiz kapalı. Biz taş mı yiyeceğiz?” diyor.

Veliler “Evde ne internet ne bilgisayar var. Çocukların hali ne olacak?” diyor.
İş adamları “çeklere hapis cezası niçin kaldırılmıyor?” diyor.
KHK’lılar “suçsuz olduğumuz kanıtlandı ama hala mağduruz” diyor.
Nereye dokunsanız ortaya bir yakınma, bir dert çıkıyor…
Üstelik bu dertler her geçen gün büyüyor.
Öte yandan açıklanan rakamlara bakarsanız, ülke de büyüyor!
Dertlerin de ekonominin de büyüdüğü başka bir ülke yoktur herhalde?
Ne diyelim?
Ya dertler dert değil, ya da büyüme büyüme değil…