Bazen siyaset bazen ekonomi yazıyoruz genellikle.
Bu gün de yazacaktık…
Ordu’yu kaleme alacaktık kaçak yapılaşmaları ve Fındığı yazacaktık.
Sonra gündem bir anda değişti ve Suriye’den ilk gelen, sonrasında da devamı bir türlü gelemeyen haberle dağılıp gittik.
33 açıklanan sonra devamı gelen şehitler!
Hayatının baharında 33’ün üzerinde civan gibi delikanlılar!
İnsan olan, böyle bir haber aldığında nasıl hiçbir şey olmamışçasına siyaset ekonomi veya başka bir konuyu yazabilirdi ki?
Nasıl o psikolojiyi kafasından atıp, her şey doğalmış gibi kalem oynatabilirdi ki?
Yapamadık… Yazamadık…
Elimiz bir türlü gitmedi klavyenin tuşlarına.
Boğazımız düğümlendi.
Nasıl düğümlenmesin ki?
-Tam dokuz ay doğacak diye bekle: doğsun…
-Uyurken gizli gizli nefesini dinle…
-Aç kalmasın, üşümesin diye gece 30 kere uykundan uyan.
-Hasta olmasın diye adeta üzerine titre…
-Yeme-yedir…
-Giyme-giydir.
-Gözlerinin içine dahi bakmaya, öpmeye-koklamaya kıyama.
-Grip olsa yemekten, elini incitse içmekten kesil.
-Biraz keyifsiz olsa moralin, biraz üzüntülü olsa ayarın bozulsun.
-O kapıdan içeriye girmeyince dek uyuyama.
-Her mezuniyette ayrı sevinç, her ayrılıkta ayrı üzüntüyü birlikte yaşa.
-Her gurbete çıktığında haber bekle telefon başında.

Haber alamadığın her gün “Acaba başına bir şey mi geldi?” endişesiyle geçir saatlerini.
-Sağlığı için, Eğitimi için, Mutluluğu için, var olan servetini gözünü dahi kırpmadan harca.
-Bütün gün tanrı’ya “Benim ömrümden alıp, onunkine ver” diye yalvar.
Kahpe bir kurşun, bir bomba gelsin ve al o üzerine titrediğin oğlunu ellerinle toprağa ver…
20 yılı, 30 yılı,40 yılı bir anda göm toprağa…
Var mı böyle bir acı?
Yetmedi mi hala başımızın sağ olması?
Bakın! Artık insanlar sormaya başladı:
“Evlatlar ne zaman sağ olacak?” diye…
Yetmedi mi babaların çocuk, çocukların baba acısı yaşaması?
Yetmedi mi?
Ne olur yetsin artık!
O gencecik yiğitlerimizi vermeyelim artık toprağa…