Yalı camii önünde otururken yan taraftan tam olarak anlayamadığım bir ses duydum. Fazlasıyla çekingen, bir o kadar samimi bir yüz ifadesiyle bana bakıyordu. “Anlamadım ki ben seni amca!” diyebildim. 70’inin üzerinde görünüyordu. Yüzündeki derin çatlaklar sadece geçen zamanı değil, bir sürü yaşanmışlığı da işaret ediyor gibiydi. yanıma doğru geldi ve  “Şuraya otursam olur mu?” diye sordu, muhtemelen ikinci kez… Elimdeki bardağı masaya bıraktım. “Tabi ki amca, gelsene” diyerek biraz ileriye doğru kaydım. Oturağı elimle ona uzattım Dikkatlice yanıma oturmaya çalışan yaşlı adamın yere düşen bastonunun sesi  çınladı. Bastonunu yerden kaldırırken ben de masadaki çay bardağını yere düşürdüm. Şaka ile  “Bu masada bir şey var herhalde” diyerek güldüm. O da güldü. Gülünce alnındaki çatlaklar daha da belirginleşti. Pırıl pırıl dişleri ile beyaz sakalının ne kadar uyumlu olduğunu da o an fark ettim. O an birbirimize bakarken gözlerimiz çatıştı .. Sanki bir diyeceği vardı bir türlü söyleyemiyordu. Ben ondan önce davrandım hal hatırını sordum başını eğerek yaşının ilerlediğini söyleyerek asıl söylemek istediğini yine söyleyemiyordu sanki düğümlenmişti kelimeler..

İsmail abi bize 2 çay daha getir biri açık olsun dediğimde “ben içmesem” der gibiydi.. Çayımız geldi başladık yudumlamaya ve asıl sohbet başladı.

Senin bende hakkın var dedi.. Hayırdır amca ben seni ilk defa görüyorum dediğimde gülümsedi ve Ramazanda ben senin iftar sofranda oruç açtım sonra çayını içtim ama helalliğini alamadan gittim ve bugün geldim seni sordum buraya gelir dediler sonra sen geldin işte..

Amcam Piraziz’liymiş geçtiğimiz Ramazan ayında eşi burada hastanede yatarken yalı camii önüne gelmiş ve ”iftar sofralarını görünce iftarımı burada açar teravihimi kılar hastaneye öyle giderim” diyerek soframıza misafir olmuş..

İşte böyle..

Yusuf amcam ile 11 ay sonra karşılaştık tesadüfen ortay çıkan sohbetimiz böyleydi..

Yusuf amcamdan telefonunu ve sözünü aldım Allah’ımdan bir şey olmasa bu sene yine iftarımıza gelecek hatta teyzemide getirecek.