Siyasette büyük bir hastalık var…
İnsanlar, taraftarı oldukları partinin yanlışı içinde bile doğru arama çabasında.
Öte yandan…
İnsanlar, sevmedikleri partinin doğrusu içinde bile yanlış arama zorunda hissediyorlar kendilerini.
İşte bu yüzden…
İnsanların taraftarı oldukları parti ne yaparsa yapsın, onlar için doğru bir iş yapmış olurken, yine insanların sevmedikleri parti ne yaparsa yapsın, onlara göre yanlış iş yapmış oluyor.
Kısacası…
Siyaset, taraftarı oldukları ya da sevmedikleri partiler ile ilgili “Yanlış içinde doğru, doğru içinde yanlış arama” sanatı haline dönüştü.
Örneğin:
İktidar partisinin yaptığı doğru bir işe muhalefet partileri ve temsilcileri “Doğru” diyemiyor.
Muhalefetin söylediği doğru bir eleştiriye de aynı şekilde iktidar partisi ve temsilcileri “Doğru” demekten korkuyor.
Hâlbuki doğru bir tanedir.
Dahası…
Doğru mezarda söylenmemelidir.
Eskiden hatırlarız.
İktidarda olan bir başbakanı aralıksız her gün eleştiren bir parti liderine bir gün “Arkadaş hep eleştiriyorsun. O Başbakan’ın hoşuna giden hiç mi bir şeyi yok?” diye sormuşlardı.
Parti lideri de soruya “Olmaz olur mu? Mesela terzisi ile aşçısı çok güzel” cevabı vermişti.
Yani…
Takdiri bile eleştiri içeriyordu.
Bu gün için de bu kural değişmedi.
Muhalefet için iktidarın yaptığı her şey kötü, iktidar için muhalefetin her yaptığı eleştiri yanlış.
İşte bu yüzden bir yere varılamıyor.
İşte bu yüzden toplumsal mutabakat sağlanamıyor.
Ve işte bu yüzden asgari müşterekte bir türlü bileşilemiyor.
Hani diyoruz ki bu siyasiler bizi biraz şaşırtsalar.
Örneğin Ordu’da İktidar partisinin aktörleri çıkıp belediyelerin yaptığı ve doğru olan hizmetlere “doğru” diyerek takdir ettiklerini söylese?
Aynı şekilde.
Belediye başkanları çıkıp, hükümetin yaptığı ve doğru olan işlere “doğru”  yanlış veya eksik işleri de eleştirerek benzeri bir takdirde bulunsa nasıl olur?
Şaşırırız değil mi?
O halde…
Şaşırtsınlar bizi yahu!