Bu ülkede, eskilerin hukuk deyimiyle “Mücbir sebep” ile taahhüt ve sorumluluğun yerine getirilmesine engel teşkil edebilecek nitelikte
bulunan ölüm, iflas, hastalık, tutukluluk ve buna benzer haller varsa;
“af” ve “yapılandırma” konusuna kimsenin itiraz edeceğini sanmıyorum…
Ancak, “mücbir sebep” olmadan vergi ve ceza ödememeyi alışkanlık haline getirip, türlü dalaverelerle tüyü bitmemiş yetim hakkı yiyenleri
affetmek; sorumluluklarının bilinciyle evini, arsasını ve otomobilini satan ya da bankadan kredi çekip devlete borcunu ödeyen dürüst insanlara karşı yapılmış bir haksızlık  değil midir?..
Her af ve yapılandırma döneminde, bu konuyu çokça dile getirdim…
Her seferinde de bu yönde itirazım oldu..
Bu ülkede yasa ve kurallara uyan insanlar,  bu ödüllendirme
karşısında, hayıflanmakta haklı olmaz mı?..
Dedim ya “Mücbir sebep” dışında kalanlara, amiyane tabirle “kıyak” yapanlar, yeni af beklentileriyle vergi toplayabilirler mi?..
Bazı sektörlerde ödenen vergiler, gerçekten de çok komik durumda…
Adamlar da vergi levhalarını görünmeyecek yerlere asıyor bu yüzden!..
Vergide adalet şarttır!..
Vergi yükünün; bireyler arasında toplumdaki hakim anlayışa göre adil kabul edilen bir biçimde paylaştırılması gerekir!..
Ama nerede?..
Bu ülkenin baştan aşağıya bir silkelenmeye ihtiyacı vardır!..
Hem kurumsal hem de toplumsal yozlaşmaları “palyatif” önlemlerle
ortadan kaldırmak kolay değildir!..
“Vergilendirilmiş kazanç kutsaldır” deyip, bu kutsiyeti çeşitli vesilelerle zedelemek, toplumda duyarlı insanları bezdirir ve bu kayıpların ülke genelinde büyümesiyle siyasi, ekonomik ve sosyal
olumsuzluklar ortaya çıkar!..

Rahmetli Demirel’in  “Ülke 70 cente muhtaç” dediği yıllar ve sonrasındaki gelişmeleri hatırdan çıkarmayıp; sorunların “hamaset” değil, adalet içinde, üreterek çözümlenebileceğini bilemezsek, “yandık” demektir!…