Salgının ilk günlerini hatırlayın…
Bizler evlere kapanıp, yaşadıklarımızı dehşet ve endişe içinde izlerken onlar çalışıyordu…
Bizler akşam olduğunda yataklarımızda yatarken onlar çalışıyor, uyurlarsa da çalıştıkları hastanelerdeki işyerlerinde uyuyordu.
Bizler korku içindeyken onlar korkmuyordu.
Bizler yavaş yavaş dışarıya çıkmaya başladığımızda onlar yine çalışıyordu.
Bizler dışarıda gezerken onlar yine çalışıyordu.
Bizler keyifle kahve içerken onlar yine çalışıyordu.
Bizler tatile giderken onlar çalışmak zorundydı.
Bizler maske takmazken onlar maskeleri çıkartmadan saatlerce çalışıyordu.
Bizler normal yaşamımıza dönerken onların çalışma tempoları hiçbir zaman normal olmadı.
Bizler televizyon karşısında film izlerken onlar yoğun bakımda hastaların monitörlerini izliyorlardı.
Bizler kendimizi korumak için özen gösterirken onlar bizi korumak için özen gösteriyorlardı.
Bizler yaşarken onlar ölüyordu…
Onlara bu olağanüstü süreçte gösterdikleri özverili çalışmaları nedeniyle ödüller lazımdı…
Gelin görün ki ödül yerine üst üste yasaklar geldi…

Biz bu salgın sürecinde yaptıklarımız ve yapmadıklarımız yüzünden her şeyi hak ettik de…
Onlar bunu hiç mi hiç hak etmedi…