Bugün çok sevdiğim değer verdiğim bir büyüğümün ricasını kırmayarak bana getirdiği bir yazısını köşemde paylaşmamı istediği için “Misafir Kalem” başlığı ile köşeme aldım..

Ayrıştırıcı…
Ötekileştirici…
Kin dolu…
Ateşli değil ama dünyanın en etkili silahı.
Acı vermiyor belki  ama son derece yaralayıcı ve öldürücü.
Bir bıçak ya da tabanca değil belki ama karşısındakinin sağduyusunu tamamen ortadan kaldırabiliyor.
Belki fiziksel bir temas değil sonuçta ama karşısındakinin konuşma yeteneğini yok edebiliyor.
Ağızdan çıkan birkaç söz belki ama kavga çıkarmakta, cinayet işlemede, isyan çıkarmakta son derece etkili…
Nefret dilinden söz ediyoruz.
Şu günlerde siyasetçilerden tutun da toplumun hemen her kesiminde sık sık tanık olduğumuz dilden.
Sosyal medya üzerinde herkesin birbirine karşı kullandığı o tavır ve sözlerden…
Hatta..
Komşunun komşuya, babanın oğluna, dostun dosta kullanmaktan çekinmez hale geldiği o söylemlerden söz ediyoruz.
Bu dil, bu nefret dili, inanın terörden de beter.
Bu dil savaştan da beter.
Aklınıza gelebilecek her musibetin altında saklı bu dil.
Bu dil kullanılmaya devam ettiği müddetçe bize rahat yok.
Nefret dilini kullandığımız müddetçe terör dahil hiçbir sorunumuzu kesinlikle halledemeyeceğiz.
Bizi…
Ne terör ne ekonomik sıkıntılar…
Ne sınır ötesinde girdiğimiz savaş ne de topraklarımızda gözü olan dış güçler yok edebilir.
Ancak…
Bize terörün, dış güçlerin, bizi bölmek isteyenlerin yapamadığını bu gidişle kullandığımız nefret dili yapacak.
Çünkü…
Hiçbir devlet, hiçbir güç, nefret dili ile baş edecek kadar büyük ve güçlü değil..
Biz bu dili terk etmediğimiz müddetçe de başımız asla beladan kurtulmayacak.
Ne yazık ki biz bu dilin esiri olduk son yıllarda.
Ne yazık ki bu nefret dili bizim ana dilimiz oldu son günlerde.
Bu dil bizim alışkanlığımız oldu.
Her şeye bu dille bakar olduk.

Neredeyse…
Komşularımıza ve aile fertlerimize bile bu dille konuşur hale geldik.

Bizi bitirirse işte bu dil bitirecek…

Yüreğine kalemine sağlık Remzi ağabey duygularımıza tercüman olmuşsun..