Jean Paul Sartre “Vicdan hatırladıkça hiç bir suç unutulmaz.”

Seneca ise “Hafif acılar konuşabilir ama derin acılar dilsizdir” diyor.

***

Ortadoğu coğrafyasında, yüz yıla yaklaşan ve durmaksızın devam eden olaylar ve derin acıların sık sık yaşandığı, İsrail – Filistin çatışmasının ana kaynağı…

Osmanlı İmparatorluğu’nun Birinci Dünya Savaşı’nda yenilmesinin ardından Filistin toprakları olarak bilinen bu bölgenin kontrolü İngiltere’nin eline geçti.

Bu bölgede Arap çoğunluğun yanı sıra, Yahudi azınlık da yaşamaktadır.

Uluslararası toplum, Filistin’de Yahudiler için bir “ulusal yurt” kurma görevini İngiltere’ye verince, iki halk arasındaki gerilim artmaya başlar…

Yahudiler buranın kadim toprakları olduğunu savunurken, Filistinliler buna karşı çıkar.

1920’ler ve 40’lar arasında, birçoğu Avrupa’daki zulümden kaçan ve İkinci Dünya Savaşı’ndaki soykırımdan sonra bir vatan arayan Yahudilerin sayısı artıkça arttı. Yahudiler ve Araplar arasındaki şiddetin yanı sıra İngiliz yönetimine karşı da şiddet arttı.

1947 yılında Birleşmiş Milletler. Filistin’in, Yahudi ve Arap devletlerine bölünmesini ve Kudüs’ün BM gözetiminde özel statülü ayrı bir şehir olmasını oyladı.

Bu plan Yahudi liderler tarafından kabul edildi. Ancak Araplar reddettiğinden hiçbir zaman uygulanmadı.

Sorunu çözemeyen İngiliz yönetimi 1948’de ülkeyi terk etti. Yahudi liderler İsrail devletinin kurulduğunu ilan etti.

Karar, son İngiliz birliklerinin bölgeyi terk ettiği 15 Mayıs’ta yürürlüğe girdi.

Fakat birçok Filistinli buna karşı çıktı ve savaş başladı.

Zaman içinde yüzbinlerce Filistinli topraklarını terk etmek zorunda kaldı ya da evlerinden zorla çıkarıldı.

Yıllar yılı süren çatışmaların ana kaynağı, kısaca böyle başlar…

O günden bu güne, durmaksızın devam eden ve yüz binlerce insanın hayatına mal olan, dünyanın çözümsüzlüğe itilmiş bu bölgesine ölüm yağmur gibi yağmaya devam ediyor…

Belki hafif acılar konuşulurdu ama çocuklar ölmeye devam ederken, dilsiz derin acılar vicdan hatırladıkça, kolay kolay unutulacağını sanmıyorum.