Önceki akşam,Televizyonda haberleri izliyorum.
İki haber arka arkaya…
Biri ülkemizden, diğeri savaşın yaşandığı işgal altındaki Ukrayna’dan.
***
İlk haber, Ankara’da yeni açılan AVM’nin uygun fiyatla satış yapacağını duyan kalabalığın ortaya koyduğu manzara.
İçeri önce girebilmek için birbirini ezen, birbirinin üzerine çıkan, yanındaki çocuğunun ezilmesine bile aldırış etmeyen, klasik açgözlülük manzarası.
***
Açlık ve tokluk kavramını dahi öğrenememiş iki ayak üzerinde durabilen güruh topluluğu!
Neyi ucuza alırımın derdine düşmüş, neye ihtiyacı olup olmadığını bile bilmeyen, her şeyi bırakın bir kenara, bu onur kırıcı manzaranın bir parçası olmaktan zerre kadar rahatsızlık duymayan adeta kudurmuş bir topluluk!
Manzara inanılır gibi değil!
***
İkinci haber 25 gündür işgal altındaki Ukrayna’nın sığınaklarından.
Ukrayna’da yaşayan bir Türk vatandaşı sığınakta yemek dağıtıyor.
Kucağındaki sepette 30-40 yemek kutusu var.
Kime uzatsa kutuyu içinden bir tane alıyor.
Küçük çocuklar dahi bir ikincisini almaya teşebbüs etmiyor.
Üstelik bu insanlar her şeyini yitirmiş.
Üstelik bu insanlar bir yandan da açlıkla savaşıyor.
Üstelik bu insanlar bu yemeğin belki de son yemekleri olacağını, yarın belki bunu da bulamayacağını biliyor.
Buna rağmen arsızlığın, görgüsüzlüğün, açgözlülüğün  zerresi yok davranışlarında.
***
İki haber peş peşe…
Biri bizim ülkemizden, diğeri savaşta, işgal altında olan Ukrayna’dan.
Biri bizim ülke vatandaşının AVM kapısında yaşattığı manzara, diğeri Ukrayna vatandaşının sığınakta sergilediği duruş.
Biri savaş yüzünden her şeyini kaybetmiş, sadece onuru kalmış!
Diğerinin her şeyi var ama onurunu kaybetmiş!
Samimiyetle söylüyorum ki:
Ben bu iki haberi izlediğim ana kadar, bu denli utanç yaşadığımı hiç hatırlamıyorum!