Çok sık duymuşsunuzdur bu sözü: “Adam iyi ama etrafı,  çevresi kötü”

Bu söz aslında, adama söylenmesi gerekip de söylenemeyen sözlerin çevresinden çıkartılma halidir.

Dokunulmaz adamların etrafı ve çevresi genelde günah keçisi olur.

Halbuki o çevreyi yaratanlar bizzat kendileridir.

O insanlar genelde “Ben çok uğraştım. Para ve zaman harcadım. Sonuçta başkan, milletvekili, bakan, başbakan oldum. Bana çok bilen, benim yaptıklarıma karşı çıkan adam değil, her sözümü onaylayan, her yaptığım işin doğru olduğunu söyleyen adam lazım” diyerek, özellikle böylesine bir çevre oluşturur.

Oluşan çevresi de, adamın istediğini yapar.

Hapşırınca “Çok yaşa” der örneğin. “hayırdır! Hasta mısınız?” falan diye sormaz…

Yaptığı hiçbir işe “Bu yanlış” diye karşı çıkmaz…

“siz ne yapıyorsanız, ne söylüyorsanız doğrudur” der örneğin.

Etrafta ve çevrede sürekli olabilmenin en temel şartıdır bu…

Koltuk sahibi hiç kimse etrafında kendini dizginleyecek, engelleyecek, uyaracak birilerinin olmasını asla istemez…

İşte! Bizler de o koltuk sahiplerini açıktan ve aleni bir şekilde eleştiremediğimiz için etrafına ve çevresine buluruz kabahati…

“Adama söyleyecek sözümüz yok ama çevresi kötü” der çıkarız işin içinden…