Hep kendimizden dem vurup

‘Bugünlere ne zorluklarla geldik’ diyerek hayıflanırız.

Coğrafyanın ‘Bensiz olmaz’ diyerek.
Acı reçetesine maruz kalan yaşamları unutarak.

Kopamamışlar/kopmak da istememişler doğdukları yerlerden.

Nefes aldıkları her anın aslında ömürlerini törpülediklerini…

Alınlarında derin çizgiler oluşturduğunu bildikleri halde.

Kabullenmişler bölgenin zorluklarını.

Oralar onlar için vazgeçilmez olmuş

Bir tarafta ayakta kalma mücadelesi.

Diğer yanda tazelenen umutlar.

Yüzlerin tebessümle buluştuğu günler cımbızla aranmış.

Mücadelenin ne başı var, nede sonu…

Yorgunlukları gidermeye ise asla fırsat yok.

Her doğan güneşin sabahı yeni bir gayret…

Farklı bir hedef, olağanüstü çaba…

Mücadelenin yorgunluğu ruhlara bile işlenmiş.

Yıllarca verilen savaşta yorulmuşlar.

Bazen günlerce bir komşunun arandığı…

Araç seslerine dahi hasret kalındığı…

Gökyüzünden gelen sesin bulutların arasında arandığı yalnızlık dolu günler…

Zorlu bölgede öyle yaşamlar hüküm sürmüş ki.

Ömürler pervasızca harcanırken, hedeflerden vazgeçilmemiş.

Denmiş ki, ‘Evlatlara bir gelecek bırakalım.’

Gün gelmiş onlarda terk etmek zorunda kalmış yurtlarını.

Ama atalar yine bağında, bahçesinde…

Ne zamana kadar sürmüş bu yaşam.

Ta ki beden vücudu ayakta tutana kadar.

Hakkın rahmetine kavuşanların peşinden gelenlerde unutamamış o günleri.

Nasıl unutsunlar ki.

Hayalleri, gelecek planları oralarda yeşermiş.

Umutla umutsuzluk arasında kendilerine oralarda yer bulmuşlar.

Bazen bir ağaç altında, bazen bir çalılığın kenarında…

Ülkenin dört bir tarafına dağılsalar da.

Çocukluklarını yaşadıkları yerler hep tütmüş burunlarında.

Hepimizin yaşayıp unutamadığı benzer yerler yok mu?

Açıkçası yayla yollarında tırmanırken.
‘Öyle Yaşamlar Var ki’ demeden geçemedim.

Amacım geçmişten bugüne benzer yaşamları anlayabilmekti.

Maziyle bugün arasında köprü kurabilmekti.