Dün, gerek sokakta karşılaştığım gerekse internet üzerinden yazıştığım en az 15-20 kişiden duydum aynı konuyu.
Hemen herkes istisnasız “Yok arkadaş bizim millet adam olmaz!” diye başlıyordu konuşmaya.
Mesele şuydu:
Dört gün süren sokağa çıkma yasağı bitince, yasağın kalktığı Çarşamba günü herkes kendini dışarıya atmış.
Şehir merkezi, insan kalabalığı yüzünden salgın öncesini aratmayan bir manzaraya bürünmüş.
Çarşı gün boyu öylesine kalabalıkmış ki, gören hayretini gizleyememiş!
Konuştuğum herkes “Görmeliydin, mahşeri bir kalabalık vardı” dedi.
Herkes “İnsanlar çıldırmış gibi iç içeydi” yorumunu yaptı.
Hemen herkes “İpten boşalmışçasına sokağa fırlamışlar” benzetmesinde bulundu.
İlginçtir…
Konuştuğum herkes de konuşmasını “Böyle sorumsuzluk görmedim” diyerek bitirdi.
Üstelik…
Bizzat orada ve o insanların arasında  olmalarına, aslında aynı olumsuz durumun kendileri için de geçerli olmasına  rağmen…
Eminiz, diğer insanlar da dışarıda olan ve bize yakınan insanları aynı yerde görüp,  bir başkasına aynı şekilde yakınmada bulunmuştur.
Bu nasıl bir enteresanlıktır anlamak mümkün değil.
Eve kapanan ve kurallara harfiyen uyanları bir yana koyuyoruz ama bir de verdiğimiz örnekler misali sokağa çıkan ama sokağa çıkanlardan yakınanlar var.
Kalabalığı gösterip, sanki o kalabalığın içinde, o kalabalığın parçası değilmiş gibi mevcut durumdan yakınanlar var.
Sanki…
Yaptığı her şeyin gayet doğal olduğunu düşünüp, başkalarının yaptığı aynı şeyleri yadırgayıp, eleştirenler var.
Sonuç olarak…
Aynı defoya sahip olmasına rağmen, birbirini aynı defo yüzünden yargılayan bir dünya insan var.
Gerçekten çok enteresan!