Bugün Cuma, bu hikayeyi sizlerle zaman zaman paylaşıyorum.

Okuyucularımızda okudukça keyif alıyorlar ki hemen aramaya başlıyorlar.

Elbette bu hikaye bir yerlere gönderme gibi algılanıyor, Çünkü  öyle  bir dönemde yaşıyoruz ki herkes veya hepimiz öküz altında buzağı aramaya başladık bile!

Neyse biz yine hikayemize dönelim…

Bir gün, kurdun biri aç kalınca kasabaya inmiş.

Sütçünün süt çanağını devirmiş içmiş, fırıncının tezgâhından ekmeğini almış yemiş, kasabın vitrininden bir but kapmış mideye indirmiş.

Kasabanın tüm köpekleri toplanmış ve kurdu yakalamak için ardı sıra koşturmuşlar.

Kurt önde köpekler arkada, amansız bir kovalamaca, koşuşturmacadır devam etmiş.

Sütçünün köpeği yorulmuş takibi bırakmış.

Bir müddet daha geçince fırıncının köpeği yorulmuş kurdu takibi bırakmış.

En son kasabanın çıkışına yakın kasabın köpeği de pes etmiş ve geriye dönmüş.

Kurdun arkasında kala kala bir tek demircinin köpeği kalmış.

Kurt önde demircinin köpeği arkada amansız ve ısrarlı bir kovalamaca devam ediyormuş.

Artık kasabadan çıkılmış, kırlara varılmış ve tepelere doğru çıkılmaya başlanmış.

Kurt dayanamamış, durmuş ve demircinin köpeğine öfkeyle seslenmiş;

“Yahu arkadaş, sütçünün sütünü içtim, fırıncının ekmeğini yedim, kasabın etini kaptım, buna rağmen bunlar bile pes etti peşimi bıraktı.

Lan ben demirciye ne yaptım da peşimi bırakmıyorsun”.

Kurdun anlamadığı nedir?

Şudur:

Demircinin köpeği menfaat peşinde değil, sadece adalet peşinde.

Kurdun kafasındaki sistem karşılıklı menfaate dayalı kapitalist sistem.

Demircinin köpeğindeki ise evrensel hukuk;

“Seni cezalandırmam için bana zarar vermen şart değil. Sen başkalarına zarar verdiğin için suçlusun.” Diye düşünüyor demircinin köpeği.

O yüzden kurtlar, (iki ayaklılar dahil) demircinin köpeği gibi yalnızca hak peşinde koşanları asla anlayamayacaklar ve aptalca bulacaklardır.

Ama demircinin köpekleri de her zaman var olacaktır.

Olmalıdır.