Gazeteciyiz ya…

Salı günü akşamı Altınordu belediyesi önünde miting sonrası birkaç arkadaş çay sohbeti için Bucak mahallesine davet ettiler.

Çay ocağı mahalle arasında olduğu için etrafımız bir anda sarıldı.

Bu insanların yüzde doksanını yakından tanıyan ve aralarından çıkmış biri olarak sohbetimiz senli benli hale gelerek daha samimi oldu.

Soruları ben soracakken onlar aldı sazı eline başladı sıkıntılarını peş peşe anlatmaya..

Mahalle  aralarındaki çalışmalardan gına gelmişler..

Seçimden seçime hatırlanmaktan utanır olduk diyorlar..

Bizim evlerimizde koltuk yok ama yün minder var neden bizlerin çayını içmeye sıkıntılarımız sormaya gelmezler diye öfkelenenler var.

İş konusunda zaten bir dokun bin ah işit..

Bizim çocuklarımız ya hamal ya seyyar yada el kapısında hizmetçi olmaya mahkum doğmuşlar çöpçülüğü bile layık görmüyorlar diyenler var..

Kısacası Ordu’nun Arka Sokaklarında yaşamını sürdüren pırlanta gibi insanların derdi çok.

Benim asıl düşüncen hazır o kadar insanı bulmuşken referandumla ilgili biraz fikir alış verişi yapalım demekti.

Onları dinledikten sonra haklısınız diyerek 16 Nisan’da yapılacak olan referandumda EVET HAYIR konusunda düşüncelerini sordum

Keşke sormaz olaydım.

“Gardaşım biz düşmüşüz kendi derdimize. Bize ne referandumdan, ondan bundan” dediler.

Hani haksızda değiller.

Bizimkisi de iş işte!

Öyle ya sırası mı soru sormanın.

Ben Gazeteciyim ya soru sormanın yeri zamanı olmaz diye düşünüyordum, zira referandumun sonucunu da bunlar belirleyecek.

Çay sohbeti bu kadar olur diyerek onlarında hem gönlünü hem de izinlerini alarak kalktım işimin başına geldim..

Buradan açık ve net olarak söylüyorum ki Ordu’nun ARKA SOKAKLARINDA yaşayan insanlar onurlu şahsiyetli ve vefakardır.

Oylarını asla satmazlar hak edene mutlaka verirler.