Seçim öncesi işi gücü bırakıp, kimin belediye başkanı olup olamayacağına kilitlenenler vardı.

Belediye seçimleriyle yatıp, belediye seçimleriyle kalkıyorlardı adeta…

Desteklediği adayın kazanmasıyla yaşamın süreceğini, kaybetmesiyle kıyamet kopacağını düşünürcesine bir ruh haline bürünmüştü her biri.

İşte sözünü ettiğimiz bu insanlara yönelik bir yazı kaleme almıştık seçimden günler önce.

Seçilenlerin zaten belediye başkanlığı koltuğuna oturacaklarını, seçimi kaybedenlerin ise zaten kötü olmayan eski yaşamlarına döneceklerini dile getirip:

–“Sen onların seçilip seçilemeyeceğini, bu denli ve ruh hastası olmuşçasına niçin merak ediyorsun ki? Sen birilerinin seçilmesi, birilerinin seçilmemesi için bu denli niçin kendini yırtıyorsun ki?

Sen kendine bak! Kendi derdine yan arkadaş!
Onlar en kısa sürede eski rahat yaşamlarına döner. Sen ne olacaksın? Seni nasıl bir hayat bekleyecek haberin var mı? Var mı bu konuda bir fikrin, bir endişen, bir korkun?” diye sormuştum. 

Dün, yukarıda tarifini yaptığımız kişilerden biriyle sohbet etme imkanı buldum.

Seçim öncesi bütün işini bırakmış, kendisini seçime kilitlemiş, seçim sonuçlarını zihninde adeta ölüm-kalım mücadelesine dönüştürmüş biriyle…

Söylediği ilk laf “Seçimden sonra baktım kazananlar son derece mutluydu. Kaybedenler ise üzüntüden kahrolmuyordu. Herkes hiçbir şey olmamış gibi  yaşamına geri döndü. Olan bize oldu. Ne arayan var ne soran. Boşuna kendimizi yırtmışız. Öylesine pişmanım ki, bundan sonra ne parti için ne de birinin seçilmesi için parmağımı dahi oynatmam. ” sözleri oldu.

Demek onunda aklı başına gelmiş!