Şairin, “Yazmazsam iki satır, bir yalnızlık, bir haksızlık hissederim” demesi gibi bir şey, bizim gazetelerde okuduğumuz “hatırı sayılır” yazıları kesip saklamamız. İşte onlardan biri de Mehmet Şevket Eygi’nin 7 Mayıs 2017’de Milli Gazetede yukarıdaki başlıkla yer alan yazısıydı. O yazının bir bölümü de şöyle idi: “Söyleneni, okuduğunu doğru dürüst anlamamak… Bu hale nasıl geldik? Deliler gibi cep telefonu ile meşgul olmak. Televizyonların aptallaştırıcı, salaklaştırıcı yayınlarını seyretmek. Medya. Sersemletici eğitim. Beynin iki yarı küresinin de iyi şekilde eğitilememesi. Marazi unutkanlık. Dikkatsizlik. Hafızasızlık. İnsanlarımızı robotlaştırıyor, zombileştiriyor.”
Şimdi bunu neden yazdı durup dururken diye mırıldandığınızı hissediyorum.
O halde anlatayım…
Sizlerde görüyorsunuz cep telefonları yaşamamızın vazgeçilmez bir parçası haline geldi. Elinde cep telefonları ile uyuklayanların bile olduğuna inanıyorum artık. Bir toplantı veya sohbet ortamına giriyorsunuz kimse ne sohbete nede konuşmacıya bakıyor herkes cep telefonu elinde ayrı bir dünya ile meşgul oluyor. Sokakta yürüyen insanların dahi özellikle bayanların elindeki cep telefonu neredeyse onlara navigasyon görevi yapıyor. Bu kadar da olmaz demeyin ben az bile yazıyorum adamın biri geçtiğimiz gün alışveriş merkezinin tuvaletinde telefonla sohbet ediyor herkes onu dinliyor. Onun için her zaman söylerim her geçen gün başka bir dünyanın insanı olma yolunda hızla ilerliyoruz…
İşte bugün sizlere böyle sıradan bir yazı kaleme aldım aslında yazılacak o kadar çok şey var ki “anlayana davul zurna az anlamaya sivri sinek saz” misali…