“Ben Allah’tan korkarım. Üstüne üstlük kimsenin de; ‘bu nasıl insan’ diyerek beni tarif etmesini istemem. Onun için, dün söylediğimi unutamam. Bugün de tam tersini zikredemem.

Çünkü benim çocukluğum, soğuk kış günlerinde sobanın üzerine konulmuş portakal kabuklarının kokusunun evin tümünü kapladığı ve mutluluğun aynı sobanın üzerinden alınan kestanelerin ağzı yakmasına aldırmadan yutulması demek olduğu yerlerde geçti.

Birileri gibi haramlarla kurulan bir geleceğin içinde yaşamadık hep mücadele vererek büyüdük.

Defalarca yazdık geçmişimizden utanmadık gurur duyduk, kanaatkar bir ailenin içinde sevgiyle büyüdük.

Hatalarımız olmamış diyemem ama asla kasıtlı bilinçli bir yanlışın içinde olmamışızdır.

Kısacası inandığım doğruların arkasında dim dik durur sonuna kadar mücadelemi ederim.

Dostuma yanlış yapmam yolda bırakmam asla sırtımı dönmem var olan her şeyimi paylaşmayı severim.

Kısacası dosta dost dost olmayanla da işi olmayan biriyim.

Şimdi soruyorsunuz kendi kendinize durup dururken bunları neden yazdı diye…

Bazı yüzümüze gülüp arkamız döndüğümüzde fesatlık yapan kapı köpekleri beni birilerinin adamı olmakla suçluyormuş.

Ben kimsenin adamı değilim, geçmişimden geldiğim gibi yaşamak için mücadele etmeye devam ediyorum.

Bir hatırlatma yapayım Oğlum yanımda çalışıyor başka bir kurumda değil yani oğlumu işe koymadım demek ki koysam bunların ağzı çuval ağzı olurmuş…

Yazıma noktayı koyarken şu hatırlatmayı yapmak isterim: 30 yılı aşkın meslek yaşantımda asla menfaatim için kimseyle dost olmadım yolda yürümedim.

Bu yazımı da anlayanlara yolluyorum çünkü onlara kapak olsun..