Sohbetlerinizde Ordu’yu anlatan yüzlerce tanımlama yapabilirsiniz.

Bana göre Ordu’yu anlatan en güzel tanım; sahip olduğu, yaşadığı ve asla kaybetmek istemediği hassasiyettir.

***

Yani…

Ordu’da camiye gidenlerin meyhaneye gidenlere, meyhaneye gidenlerin de camiye gidenlere karışmıyor olmasıydı

Her iki kesim de birbirleri üzerinde baskı kurmaya asla kalkmazdı bu şehirde…

Hayatında 2 Rekat namaz kılmamış insan ile hayatında 2 duble içki içmemiş insan aynı masaya oturmakta hiçbir sıkıntı duymazdı.

Hatta…

Birbirlerinin yaşantılarını çok iyi bilmelerine rağmen iyi bir komşuluk ilişkisi içinde yaşamlarını sürdürürlerdi.

Birbirleriyle rahatlıkla sohbet eder, ortaklık yapar, hatta tatile birlikte giderlerdi…

Dini inançlarından ötürü kimse kimseye “yobaz” demez de dedirtmezdi de…

Aynı şekilde…

Sırf yemeyi-içmeyi seviyor diye, yine kimse kimseye “Alkolik. Rezil-kepaze” yapmazdı bu şehirde.

***

Sonuç olarak, böylesine güzel, böylesine mükemmel ve böylesine hoşgörü barındıran bir hassasiyeti vardı Ordu’nun geçmişinde iz bırakan değerlerimizin…

Her şehirde olduğu kadar dedikodu, kıskançlık, birlikte olamama gibi kusurları olsa da, hiç kimse hiç kimseyi yaşantısından dolayı yargılamaya, mahkûm etmeye asla kalkışmazdı ama şimdi nerede kaldı o günler diyerek eskileri dinleyerek avunup gidiyoruz..

***

Kısacası…

Eskilerde kaldığına inandığımız birlik beraberlik olgusu hoşgörüsü keşke bu şehirde yaşayanların içine işleseydi!

Su fiyatlarının ucuzlatılacağı, ulaşım ücretlerinin azalacağı ve asfalt katılım paylarının alınmayacağına yönelik vaatler her ne kadar bazı kesimler için cazip geliyor ve işe yarıyor gibi görünüyor olsa da, bu şehirde yaşayanların büyük çoğunluğunun önemli bulduğu vaatlerden değildir…

***

Önemli olan, yukarıda da söylediğimiz üzere şehirde yaşayanların taşıdığı hassasiyet olgusunun eskilerde kalmamasıydı…