Aslında bu yazıyı aylar öncesi kaleme alacaktım ama ne olduysa bugüne kısmet oldu.

Sahi, dikkat ediyor musunuz?

Bu şehirde yıllardır ayrı partide siyaset yapan siyasilerin birlikte yaşadıkları bir sevinç yok!

***

Örneğin, Belediyelerin şehre kazandırdığı bir hizmet ile ilgili diğer partilerin Ordulu aktörlerinden bir “Hayırlı olsun” temennisi duyamazsınız.

***

İktidar marifetiyle gelen bir yatırım konusunda diğer parti aktörlerinin ağzından bir tane bile “Yapanın eline sağlık” sözü yıkmaz mesela.

***

Ordu’da dikkat ederseniz, Herkes kendi yaptığıyla övünür.

Ordu’da herkes her şeyin kendileriyle başlayıp, kendileriyle bitecekmiş gibi davranır.

Neden se, “Hizmeti ben yapıyorum. Diğerleri ne yapmış ki?” havasındadır.

***

Mesela Ordu’nun bugünkü sporda bölünmüşlüğünü ele alırsak, Bir taraf MOR BEYAZLI takımızın yaşaması için el atsa diğer taraf elini çeker.

Bir taraf yatırım getirmeye kalksa diğer taraf o gelecek yatırımı çeşitli bahanelerle kötülemeye kalkar.

Bir taraf şehrin ne kadar güzel yönlerinin olduğunu ortaya koysa diğer taraf şehrin değerlerinin ne kadar kötü yönü varsa ortaya serer.

***

Bir taraf şehri parlatmak istese diğeri karartmaya, bir taraf şehirle gurur duysa diğer taraf şehirden utanmaya, bir taraf şehrin ne kadar yaşanabilir, diğer taraf ise şehrin ne kadar yaşanamaz olduğunu ispatlamaya kalkar.

***

İdeolojik bakış açısına bağlı saplantı o kadar gerçeğin önüne geçmiştir ki bu şehirde, bu saplantı “Ordu müştereğinde birleşebilme” diye bir olgu ve duyguyu alıp götürmüştür.

İşte bu yüzden bu şehrin siyasetçilerinin yılladır birlikte yaşadıkları bir sevinç tablosu yoktur!

Halbuki sevinç ve üzüntü insanlar kadar şehirlerin de ortak paylaşabilecekleri ve yaşayabilecekleri duygulardır…