Behçet Kemal Çağlar’ı bir seminerde konuşması için davet ederler.

Salon tıka basa doludur.

İçeri girer, masanın başına gelir, salondaki insanlara bakarak:

-“Seminere birazdan başlayacağız. Fakat önce bir şeyi öğrenmem lazım. Tevfik Fikret’in son şiiri olan “Yalana övgüyü” içinizde kaçınız okudu?”

Salondaki çoğu dinleyici el kaldırır.

Yazar konuşmasına devam eder:

-“Demek ki doğru yere gelmişim. Tevfik Fikret’in böyle bir şiiri hiç olmadı!”

***

Yalan her alanda özellikle de son günlerde siyasette o kadar hayatımıza girdi ki sormayın gitsin…

Oy alabilme uğruna olmadık yalanlar rahatlıkla söylenir, bu yalanlara yalan olduğunu bile bile inanılır oldu.

***

Peki bir insan yalan olduğunu bildiği bir yalana neden inanır?

İşte bunun bir araştırması yapılmış.

Çıkan sonuç şu:

-Yalan söylerken inandırıcı olmak için bu işi iyi bileceksin.

-Öncelikle aynı yalanı ısrarla söyleyeceksin.

-Bağırarak çağırarak söyleyeceksin.

-Yalanları peş peşe söyleyeceksin ki dinleyen doğru olup olmadığını düşünmeye vakit bulamadan, diğeri gelsin.

Ve son olarak da…

-Yalanını yakalayan ve yüzüne vurmaya kalkana “yalancı” diyeceksin.

***

Galiba bugün siyasette kullanılan yöntem bundan ibaret…

Aksi takdirde yalan olduğunu bile bile yalana inanmanın başka bir izahının olduğunu zannetmiyoruz…

Ne diyelim?

İyi ki yalandan kimse ölmüyor!