Eskiden bayramlar geldiğinde…
İçimizde kıpırtı…
Sebebi belirsiz bir mutluluk olurdu.
Yüreğimizde anlamsız bir huzur…
Bayramın şifasına kaptırırdı herkes kendisini…
Kin tutulmaz,Küsler barışırdı.
Çocuklar gülümserdi.
Büyükler geçmişi, geleceğe hayaller kurarak temennide bulunurlardı.
“Barışa, sevgiye,saygıya” vesileydi bayramlar…
İnsanlar hem kendileri hem çocukları için yılın birkaç günü en temiz kıyafetleri alır.
İkramlıklarını paylaşırdı.
Yardımlaşmayı öğretirdi bayramlar…
Dayanışmayı arttırırdı.
Bayramlar bana devrimin başlangıcı gibi gelirdi.
Çünkü barış kokar, dayanışma kokar, yardımlaşma kokardı.
Tanımadığı biri bile çalsa kapısını misafirperverlik gösterecek kadar güven verirdi.

Alınan kurbanlıklar gelin gibi süslenir evlerin önünde yayılırdı!
Ama artık eski tadı yok bayramların…

Gösteriş için Kestikleri kurbanlıkları paylaşmayan bir toplum olduk.
En özel kıyafetlerini giymiyor artık çocuklar…
Küsler barışmıyor.
Kin duygusu baskın geldi barışa…
Olgunluk bitti kalplerde…
“Büyüklük göster” kavramı yerini egolara devretti.
Ekonomi çöktü.
İnsanların tadı kaçtı.
Bayramda zili çalsa insanların kapıyı dahi açmaz oldu.
Duymaz oldu sesleri…
Çocuklar sokak sokak gezmez oldu.

Büyüklerinin ellerini öpemez haçlık alamaz oldukları için değil hak ettikleri sevgiyi saygıyı göremeyeceklerine inandıkları için kaçar oldular!
Barış unutulduğundan, ekonomi çöktüğünden, kalplerde sevgi tükendiğinden beri bayramların yüzü gülmüyor dostlar!
Ben bu bayram pankart açıp evimin balkonuna asacağım…
Eylemim kendimle!
İsyanım herkese!
Ha unutmadan söyleyeyim, pankartın üzerine de şu kısa notu iliştireceğim:
“ Bu bayram gösteriş için KURBAN Kesmeyin,Bağış yapın”..