Birazda kendimizi eleştirelim mesela kişilerin yanı sıra, kurumlara, odalara ve hatta  partilere bakış açımıza kadar yaygın bir hastalığımız var
-“Adamı sevmem ama, şu yaptığı iyi bir iş” lafı çıkmaz bir türlü ağzımızdan. Ya da…
“Şu partiden nefret ediyorum ama, yaptıkları şu iş gerçekten güzel bir hizmet” lafı da aynı şekilde…
Bize göre…
Sevdiğimiz adam ya da parti hep en iyisini yapar. Sevmediğimiz adam veya parti ise, ne yapsa yapsın hep en kötüsünü…
Halbuki…
Herkesin eleştirilecek yanı kadar takdir edilecek bir yönü de mutlaka vardır.
Ama bunu söyleme cesaretini bir türlü bulamayız kendimizde. Yaşadığımız ve şahit olduğumuz adaletsizliklerden sürekli yakınırız ama…
Kendi içimizde bir türlü adaleti ne yazık ki sağlayamayız. Sonuç olarak… Eleştiri konusunda kimse elimize su dökemez ama…
Ne yazık ki çoğumuz takdir özürlüyüz. Ve takdir etmemek için de her zaman bir bahanemiz hazırda bekliyor…