Geçtiğimiz günlerde  bu sütunlarda “Siyasete nasıl girmeli” diye bir yazı kaleme almıştım.
Yazıda kısaca anlatmak istediğim şuydu:
-“Eğer, parti ile uzaktan yakından hiçbir alakanız olmamasına rağmen, durup dururken, birileri sayesinde kendinizi birden, önce aday sonra da Milletvekili ve belediye başkanlığı koltuğunda bulabilecekseniz, hiç durmayın, siyasete hemen oracıkta girin.
Ancak…
Böyle bir ihtimal yoksa ve siz siyasetin en alt basamağından başlayıp, yavaş yavaş yukarılara tırmanıp o koltuklara gelmeyi hayal ediyorsanız, sakın ola böyle bir işe kalkışmayın. Bu yöntemi kullanarak siyasetin yakınından bile geçmeyi düşünmeyin.
Zira…
Siyasette “işe başından başlayayım” diyorsanız, ne çektiğiniz çile, ne de eziyet biter…”
Çok sevdiğim bir büyüğüm yazım ile ilgili bir mail göndermiş…
Diyor ki:
-“Çok doğru söylüyorsun. Bazıları hiçbir gayret göstermeden tepeden direkt koltuğa iniyor. Bazıları da siyasette alın teri döküp, para harcıyor. Gülenler hep tepeden koltuğa inenler oluyor. Ancak şu da var ki, süreç içinde onları herkes unutuyor. Hiç kimse adını dahi hatırlamıyor. Fakat bu işe gönül veren, alın teri döken, para ve zaman harcayanlar ise hep hatırlanıyor, hiç unutulmuyor. En önemlisi de insanların gönlünde hep yerleri oluyor”

Bu mail sonrası şöyle bir düşündük tepeden direkt koltuğa gelenleri, bugün gerçekten hiçbiri hafızalarda yok.
Kimse hatırlamıyor.
Hatırlayan da iyi hatırlamıyor.
Diğerleri ise tüm saygınlıklarıyla hemen her gün aramızda dolaşıyor…