Siyasette dedikodu güncelliğini kaybedince rota iş dünyasına  çevrildi.
Şu sıralar kimi görsek, selam dahi vermezden önce sorduğu tek bir soru var?
-“Sende haber çoktur. Kimler batmış-çıkmış sen bilirsin” sorusu.
Ordu’da şu sıralar insanların ilgilendiği tek konu, kimin iflas ettiği, kimin iflasın eşiğinde olduğu.
Üstelik bu merak sahiplerinin büyük bir çoğunluğu da bu şehirde ticaret yapan insanlar.
Mevzu öylesine bir hale geldi ki, şehirde dedikodu adeta tavan yapmış durumda.
Mesela bir market firması batıyor, gözler hemen diğer market firmalarına çevriliveriyor.
Demir tüccarı kepenk kapatıyor, anında diğer demir işi yapan firmalarla ilgili dedikodu ayyuka çıkıyor.
Bazı  müteahhidlerin  zor durumda olduğu konuşuluyor, bu durumdan adeta bütün müteahhitler nasibini alıyor.
Öyle ki:
“O da zor durumdaymış”, “Şu firma da batma noktasına gelmiş”, “bunun batması diğer sektördeki insanları da batırıyormuş” gibi söylenti ve dedikodular adeta ayyuka çıkıyor.
Başka şehirleri bilmeyiz ama Ordu’da dedikodu şeklindeki söylenti, tusunami’den de daha etkili bir doğal afet sanki.
Anında şehrin en ücra köşelerine kadar gidiyor bu söylentiler.
Çıkan söylentiler bir anda herkesi telaşa sürüklüyor.
Bankalar başlıyor sıkıştırmaya.
Daha önce telefonla çıkan krediler, bu kez çıkmamaya başlıyor.
Alacaklılar bir anda kapıda beliriveriyor.
Mal verecekler vermiyor.
Eldeki evraklar işe yaramaz bir hale geliyor.
Sonuç olarak…
İşi son derece düzgün, hesabı kitabı yerinde, mali yapısı güçlü firma ve kişiler bir anda cendereye sokuluveriyor.
Bir-iki firmanın batışı ya da bir iki kişinin batma noktasına geldiği haberleri bile, o batan firmalar ile batacağı söylenen kişilerle aynı sektörde iş yapanlara adeta kabir azabı yaşatıyor.
Dedikodu ve söylenti ne yazık ki Ordu’da batmayacak firma ve kişileri dahi batma noktasına getiriyor.