Düğünde sevinenle sevinilir, ölümde ise üzülenle üzüntü yaşanır bizde, Kavgalar, husumetler, düşmanlıklar unutulur her ikisinde de…
Bazen küs oldukları için yan yana gelmeyen insanlar, sevinçlerin yaşandığı düğünde de, üzüntülerin yaşandığı ölümde de yan yana gelir…
O güne kadar birbirini gördüğünde yolunu değiştirenler, her düğün ve ölümde tokalaşır, kucaklaşır…
Düğün en mutlu gündür herkes için…
Ölüm en üzüntü duyulan gündür elbette…
Bu iki günde küslük-dargınlık olmaz…
Sevinç ve üzüntünün bu denli yoğun yaşandığı bu iki günde düşmanlık hiç olmaz…
Olmuyor da…
Kanlı-bıçaklı olanları hem düğünde hem ölümde yan yana görüyoruz…
Tokalaştıklarına, kucaklaştıklarına şahit oluyoruz her düğün ve ölümde…
Ancak…
Her şey düğün salonundan çıkıncaya, her şey mezarlıktan ayrılıncaya kadar sürüyor.
O dakikadan sonra, deyim yerinde ise fabrika ayarlarına dönüveriyor insanoğlu…
Halbuki…
İçinden asla canlı çıkamayacağımız bir hayatı yaşıyoruz değil mi?
Ne olur bütün yaşamımızı düğün sevinci ve ölüm üzüntüsünde olduğu gibi yaşasak?
Olmuyor işte!
Yaşayamıyoruz bir türlü…
Gülerken de ağlarken de bir araya gelebiliyoruz ama…
Bunun dışındaki süreci yaşarken yapamıyoruz bir türlü…