Dün Birinci bölümünü yazdığım “Ordulu olmak1” in ikinci kısımını farklı bir biçimde kaleme aldım buyurun..
Orduluların bazı huyları var.
Örneğin: barışçı insanlar.
Uyumlular da…
Huzuru seviyorlar mesela.
Çabuk kabulleniyorlar, isyan etmiyorlar, dost canlısı olmayı başarmışlar.
Bunlar iyi huylar elbette.
Bir de, her ne kadar zararsız olsa da, Ordu’da yaşayan insanların “İyi” diyemeyeceğimiz bazı huyları da var.
Örneğin: hava atmayı seviyor bu şehirde yaşayanlar.
Küçük de olsa bazı şeylerden mutlu olmayı da biliyor.
İçkili mekânda garsonların kendisini ismi ile tanıması büyük haz veriyor örneğin.
Eski Türk filmlerindeki “Fakir ama gururlu” genç karakteri var ya, işte o karakter şıp diye uyuyor Orduluların üzerine.
Son parasını, karnını doyurma yerine, yabancı sigarayı cebine koyacak kadar seviyor havayı Ordulu.
Para kazandığı işyerine yıllardır tek bir çivi çakmamasına rağmen, her yıl Arabasını, evini değiştirecek kadar seviyor havayı.
En önemlisi de…
Övülmeye, gururlanmaya ve hatta böbürlenmeye bayılıyor Ordulular..
Kısacası…
Ordu’da yaşayan Ordulular Özel olmayı, yaşantıları, işleri, şehirleri ile özel anılmayı çok mu çok seviyor.
Hep sırtı sıvazlansın, sürekli övgüler alsın ve o da bununla daima gurur duysun istiyor.
Bunun Psikoloji ve sosyolojide karşılı nedir bilemiyoruz ama…
Ayrıcalıklı olmaktan haz duyuyor Ordulu.
Ve bu hazzı sonuna kadar, keyfini çıkarta çıkarta yaşamasını da biliyor.
Bu özelliklere sahip olan bir şehir halkını mutlu etmenin yolu aslında çok basit.
Onlara özel olduklarını hissettirmek ve bu sayede şehirleri ile gurur duymalarını sağlamak.
Zaten…
Bunu yapan da kazanıyor Ordu’da
Yapamayan kaybediyor sürekli.
O yüzden.
Hani diyorlar ya sürekli “Havalar ne olursa olsun, yeter ki sizin havanız olsun” diye.