Ordu’da bir tane var onubnla sohbet etmek ayrı bir keyif vaktimiz olsa da saatlerce çayımızı yudumlayıp meyvelerimizi yerken sohbet etsek.

Sohbetimizde çok şey konuştuk biraz geçmişten biraz bugünden biraz da gelecekten….

2020  bitti…

Geriye bakarsak  acı, keder, sıkıntı dolu bir yılı geride bıraktığımızı görüyoruz….

Birçok alanda ‘Gelenin, gideni arattığı’ bir yıl oldu…

Ekonomide…

Sosyal hayatta…

İlişkilerde…

Siyasette…

Sporda…

Bürokraside…

Yerel yönetimlerde…

***

2020’de pek çok sevdiğimizi kaybettik…

Bununla birlikte…

Devlete olmasa bile yönetenlerin pek çoğuna güvenimizi…

Siyasetin, oyun, başarı algısının…

İnsan hayatından daha önde olduğunu görerek üstelik…

Pek çoğumuz işini, aşını…

Daha önemlisi yarınlara olan umudunu kaybetti…

Dünleri özledik hepimiz…

Özgürlüklerimizi…

Üstelik daha da fazla özleyeceğimizi bilerek…

Neler kaybetmedik ki…

Umudumuzu, güvenimizi, sadakatimizi, saygımızı, hoşgörümüzü, sabrımızı, tahammülümüzü…

Ve 2020 pek çok şeyi de gösterdi bize…

Bazen zaten bildiklerimizi pekiştirerek, bazen üzerine ekleyerek, bazen de tahmin etmediklerimizi…

Oturdukları koltuk nedeniyle kendilerini dev aynasında gören siyasetçilerin cüceliklerine şahit olduk Ordu’da…

Küçük menfaat kırıntıları için büklüm büklüm olduklarını…

Oturdukları koltukların kağıda yazılan yazıdan fazla bir şey olmadığını…

Siyasette birbirlerinin kuyusunu kazanların alenileştiğine şahit olmaya başladık…

Egoları nedeniyle Ordu’ya yazık edenlerin nasıl çark edip kendi çıkarı için tükürdüğünü yaladığını gördük, tükürükler kurumadan!

Koltuğa oturunca birilerini ‘bitirmeye’ niyet edenlerin, kendilerinin nasıl tükendiğini, mum gibi eridiğine şahitlik ettik…

“Ordu’da adam mı var?” diyenlerin, “Adam seçme referanslarının yüzde 10’lar” olduğunu öğrendik yine 2020’de…

Aslanların kedi, kedilerin aslan olduğunu bir kez daha teyit ettiğimiz gibi…

Ve yine gördük…

Kargaları kılavuz edinenlerin düz yolda nasıl çamura battıklarını…

Orduluyu temsil edenlerin bu kentin insanlarını nasıl sattıklarını…

“Ordu neden kalkınmıyor?” diye soranların, “Ne kadar başarısız insan varsa kente ait koltuklarda oturuyor” cevabına şaşırmadıklarını…

***

2020 yılında yine gördük…

‘Ahlaksızlığın’ nasıl normalleştirilip ‘Bizdense etik dışıdır’ haline dönüştürüldüğünü…